Դոնի Ռոստովի Հայ-ռուսական բարեկամության թանգարանի գեղեցիկ դահլիճը կրկին մարդաշատ էր: Ներկա էին հայոց լեզվի ջատագովներ, գրքասերներ, ուսուցիչներ, լրագրողներ, արվեստասերներ ու արվեստագետներ, ուսանողներ ու թանգարանի աշխտակիցներ, հյուրեր Չալթրից և այլ բնակավայրերից:
Բոլորին մեկտեղել էր սերը մայրենիի հանդեպ և սերը հատկապես այն մարդու հանդեպ, ով իր կյանքը դարձրել է համակ նվիրում՝ հայոց լեզվին ու մշակույթին:
Գրքի շնորհանդես է… Եվ օրվա հերոսը Շողիկ Սիմավոնյանն է, մեր շատ սիրելի ու հարգարժան Ալեքսանդրա Գեորգևնան:
Քիչ բան են ասում նրա մասին տիտղոսակիր այս բառերը՝ հայոց լեզվի և գրականության վաստակավոր ուսուցիչ, աշխատանքի վետերան, «Հայոց լեզվի լավագույն ուսուցիչ» մրցույթի բազմակի հաղթող, «Մայրենի լեզվի պաշտպան», «Մայ-րենի լեզվի դեսպան» մեդալակիր և այլն, և այլն…
Այս թվարկումը կարելի է անվերջ շարունակել, քանզի 40 տարվա մանկավար-ժական աշխատանքի ճանապարհ է անցել Ալեքսանդրա Գեորգևնան, այն օրից, ինչ սիրունատես, երգուպարի սիրահար աղջիկը (Դոնի նախիջևանցու արմատնե-րով), ավարտելով ԵՊՀ բանասիրական ֆակուլտետը 1969 թ. եկավ իր պապերի հիմնած Չալթր գյուղը՝ հայոց լեզու դասա-վանդելու տեղի դպրոցում: Միաժամանակ թղթակցում էր համայնքի օրգան թերթին:
Այստեղ էլ գտավ կյանքի իր ընկերոջը՝ Էդվարդին, որի հետ մինչ այսօր կիսում է իր կյանքի ուրախություններն ու տըխ-րությունները: Ալեքսանդրա Գեորգևնան երկու շնորհաշատ դուստրերի մայր է, երկու սիրելի թոռնիկների բարի ու հոգատար տատիկ: Ալեքսանդրա Գեորգևնան նաև 4 գրքի հեղինակ է և այսօրվա միջոցառման հերոսը:
Դահլիճում նստածներից շատերը նրա սաներն են, ովքեր եկել են նաև գնահատելու իրենց ավագ ընկերոջ վաստակը, երախտագիտության խոսք ասելու:
…Մեր ուսուցիչներից շատերը օգտվում են Ալեքսանդրա Գեորգևնայի «Հայերեն և ռուսերեն այբուբենները բառահանելուկներում» (Армянский и русский алфавиты в кроссвордах) գրքից:
Այն կազմված է մեծ հմտությամբ ու ջանասիրությամբ և շատ ուսանելի է:
Սակայն խոսքն այսօր նրա մեկ այլ աշխատության՝ վերջերս լույս տեսած «Նոր Նախիջևանի բարբառի հայ-ռուսերեն դըպրոցական թեմաատիկ բառարան»-ի մասին է: (Հեղինակը գիրքը նվիրում է Ղրիմի հայության Դոնի մարզում վերաբնակեցվելու 240-ամյակին):
Սա մի աշխատություն է, որի վրա երկար տարիների համառ ու տքնաջան աշխատանք է կատարվել: Ալեքսանդրա Գեորգևնան գիտնականի հմտությամբ համադրել է նախիջևանյան բարբառի մասին մինչ այդ գոյություն ունեցող բառարանները: Նրանցում եղած բացթողումները լրացնելը, սեփական նորամուծությունները հիմնավորելը դարձրել է իր գիրք-բառարանի հիմնական արժեքն ու ասելիքը: Բառարանը նախատեսված է Նոր Նախիջևանի բարբառի նմանությունն ու տարբերությունը արևելյան գրական հայերենի հետ համեմատելու, բարբառը պահպանելու, զարգացնելու և դպրոցներում գրական հայերեն սովորող աշակերտների ուսուցումը հեշտացնելու համար։ Այն հայոց լեզվի բարբառների գանձարանը հարստացնում է մի ինքնատիպ ու հարուստ շերտով, որը բնագավառի նոր ուսումնասիրողներին կտա մուտքի ոսկե բանալի:
Շնորհավորանքի ելույթներ ունեցան Դոնի Նախիջևանի հայկական համայնքի գործադիր տնօրեն Սերգեյ Սայադովը, բժիշկ Գեորգի Բագդիկովը, լրագրող Նոննա Միրզաբեկովան, Չալթրի թիվ 1 դպրոցի տնօրեն Ալլա Խասպեկյանը, երգչուհի Աուրիկա Կարպոյանը, ուսուցչուհիներ Լու-սինե Պետանյանը, Աննա Բեգլարյանը և շատ ուրիշներ:
Շնորհակալությո՜ւն ձեր բերած արժեքավոր նպաստի համար: Երախտիքի ու բարեմաղթանքների այս հեղեղը, ժպիտների ու ծաղիկների այս հրավառությունը ար-ժանիորեն ձերն է, սիրելի՛ Ալեքսանդրա Գեորգիևնա:
Սիրով՝ ձեր ազնիվ բարեկամ՝
Սոնա ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
ՈՒՅՍ ԵՎ ԼՈՒՅՍ
Հարատևման հույս և լույս,
Իմ մայր լեզու՝ հայերեն,
Իմ սնունդն ես, իմ ճարը,
Քեզանով եմ ապրում ես:
Կյանքիս տխուր պահերին՝
Հույս ես տալիս, սփոփում:
Մագնիսի պես միշտ ձգում,
Գանձարանդ ես ինձ տանում,
Շփվելով քո կենարար
Բառ ու բանի գանձերին՝
Հուսավառված ես կրկին
Գտնում եմ իմ նոր ուղին:
Սակայն երբեմն ստիպված՝
Կարծես քեզնից հեռանում
Պայմանների բերումով
Մայրենիով չեմ խոսում:
Մեղավորի պես խնդրում ,
Աղաչում եմ ներիր ինձ,
Դա մեր սփյուռքահայերիս
Կյանքն է օտար երկրում:
Հարատևման հույս և լույս,
Իմ մայր լեզու՝ հայերեն,
Տարածվելով ամենուր,
Հնչիր՝ մեր սերն ու երգն ես:
ՄԱՆՈՒՇԱԿՆԵՐ
Մանուշակներ, մանուշակներ,
Մանկության իմ անուշ հուշեր,
Քնքուշ բույրով նուրբ ծաղիկներ,
Ախ, հոգիս միշտ կարոտ է ձեզ:
Երբ որ գնամ ու հեռանամ,
Այս աշխարհին հրաժեշտ տամ,
Ամեն գարուն՝ շիրմիս վրա,
Մանուշակներ լինեն միայն …
ԱՆՄԱՐ ԿԱՐՈՏ
Կես դար է անցել արդեն այն օրից,
Երբ դուրս եկա ես իմ հայրենիքից,
Ապրում եմ հեռվում կարոտն իմ սրտում,
Անմար կարոտ է՝ էլ չեմ դիմանում:
Մայր Հարենիքս անընդհատ ձգում,
Կանչում է սիրով, կանչում դեպի տուն:
Կարոտս պայծառ, կարոտս ուժգին,
Կարծես, ինձանից պարտք է պահանջում:
Անթև թռչուն եմ, ա՜խ, ինչպես թռչեմ,
Իմ Հայրենիքում վաղուց տուն չունեմ,
Օտարության մեջ ընտանիք կազմեցի,
Ամուր հանգույցով վաղուց կապվեցի:
Իսկ Հայրենիքս կանչում է, կանչում,
Ջերմ մագնիսի պես ձգում է, քաշում,
Կարոտս՝ անշեջ է, սիրտս է այրում,
Ուղեկցում է ինձ լույսով ամենուր:
ԲԱԼԵՆԻՆ
Պատուհանիս տակ՝ ջահել, ձյունաթույր,
Առաջին անգամ ծաղկած բալենին՝
Ջինջ սիրով լցված, բայց տագնապալից,
Խորհում էր՝ կարծես, նոր կյանքի մասին…
Անցնում են մարդիկ՝ լարված, մտահոգ,
Ոչ-ոք չի տեսնում սիրուն բալենուն,
Թե ինչ գեղեցիկ պատկեր է բացվել՝
Նուրբ թերթիկներով, կյանքի քաոսում…
Իսկ բալենին լուռ, հեզ ու քնքշորեն՝
Շշնջում էր միայն սեր ու խնդություն,
Աղոթքով խնդրում, որ միշտ, ամենուր
Լինի բարություն, սեր, խաղաղություն…
Շողիկ ՍԻՄԱՎՈՆՅԱՆ